รีวิวหนังครั้งแรก...กับหนังสารคดีไทย "เพลงของข้าว" Song of rice

     เนื่องจากวันนี้เกิดอาการเบื่อขึ้นมา เพื่อนขาประจำของผมสองคนชาวอีสานทั้งคู่ ก็ชวนกันไปเดินถ่ายรูปเล่น โดยมีภาระกิจไปเอาหนังสือภาพถ่าย ในเมืองกรุงเทพแบบนี้ยิ่งเดินยิ่งเบื่อ เลยไปนั่งกิน Mcdonals อยู่ MBK ช่วงเย็นๆ เพื่อนคนนึงเลยคิดชวนไปดูหนังสารคดีเรื่องนึง ซึ่งผมเองไม่รู้เลยอะไรเลยว่าหนังอะไร แต่เพื่อนผมสองคน เล็งกันจะมาดูนานแล้ว แน่นอนครับมันสองคนเป็นพวกชอบดูชอบเสพอะไรไม่เหมือนชาวบ้าน แต่พูดถึงหนังสารคดีในบ้านเรา มันหาดูค่อนข้างยาก แถมเป็นเกี่ยวกับวัฒนธรรมอีสาน สำหรับผมจะค่อนข้างเป็นความแปลกใหม่มาก เพราะผมไม่ใช่คนอีสาน เลยติดไปดูด้วยที่ SF Central World หนังจะฉายวันละ1 รอบซึ่งตรงที่ซื้อบัตรผมก็ไม่เห็นโปสเตอร์หนัง หรือการโปรโมทเลย คงจะเป็นหนังเฉพาะกลุ่ม

ภาพจาก : Mthai

เป็นหนังสารคดีที่ไม่มีบทพูดและบทบรรยาย ปล่อยให้ภาพเล่าและดึงคนดูเข้าไปข้างในจริงๆ โดยได้รับฟังเสียงบรรยากาศ เสียงเหยียบโคลน เสียงตะไล อย่างเต็มอิ่มมากในโรง รวมถึงการดึงประเพณีวัฒนธรรมมาเล่า ซึ่งวิธีการแปลกมาก เพราะผมก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเชื่อว่าคนในโรงส่วนใหญ่ก็ไม่เคยเห็น ยิ่งเป็นคนเมืองคนกรุงเทพแล้วล่ะก็ไม่รู้จักแน่นอน บรรยากาศของหนังสารคดีเรื่องนี้ผมให้เต็มสิบเลยครับ เสียงเพลงของป้าคนนึงที่ร้องเพลงตอนปิ้งข้าวจี่เสียงขับร้องจากปาก แสงน้อยๆจากกองไฟ ทำให้รู้สึกชอบมากครับ 

ในหนังเรื่องนี้จะไม่เน้นเกี่ยวกับวิธีของการข้าว แต่จะเล่าเกี่ยวกับวิถีชีวิตที่อยู่คู่กันมาเป็นคู่ขนาน ข้าวเป็นส่วนหนึ่งของชาวบ้านทำให้อิ่มท้อง มีประเพณีเกี่ยวกับข้าวเกี่ยวกับความเชื่อรวมไปถึงความสนุกสนานกับเสียงดนตรีพื้นบ้านที่เป็นเอกลักษณ์เอามากๆ บอกได้เลยว่าเป็นสัญลักษณ์ของความอบอุ่นของคนอีสานเลยทีเดียว 

หนังเรื่องนี้ทำให้คนที่ไม่ได้เข้าใจวัฒนธรรมอีสาน รู้สึกชอบและมองว่าวัฒนธรรมนี้น่ารัก และมีมุมตลก เฮฮาในมุมนึง ของผมนะครับ

ทั้งหมดเป็นความเห็นและความชอบส่วนตัวผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ครับ